Kızarıyorum hep. Acı biber yemişim, domatesin fiyatı artmış halka kıyamamış ben domates olmuşum gibi. Kabarcıklar oluşuyor alın yazımda. Dermatolojik sensizliklerle kurdeşen döküyorum aşka. Neredesin?

Tek umut buydu, kelimeler. Başka da bir şeyim yoktu, harflere kapanan yalnızlığın beni kutsallaştırdığı yalnız bir yazardım. Yine yazdım ve tükettim kalemin çığlık seslerini elimde; boşalttım parmaklarımda sızlayan kalp ağrılarımı.

Acısını bloglara üfleyen bir şifacıyım ben. İmzasında en çok sevdiğinin baş harfini karalayıp, gizli özne misali herkese sunan. Kimse bilmiyor, imzamdan başka.

Bu bendeki sevda değil tabii Zülfü Livaneli… Bu bendeki susuz kalmış bir toprağın can çekişerek bende ölmesidir… Kalbimdeki çatlaklık, kalbimdeki hasret, kalbimdeki ölüm ve kalbimdeki bekleyiş bunu söylüyor. Trenleri durduruyor bekleyişim, “Tanju Okan’ın...

Gönle eş...

Bir şeyler yapmalı iyiliğe ve güzelliğe dair...

Keşke, hatırlı bir sonbahar yaprağının sarısına uğramak için de olsa görünsen hayatıma...

Sen...

Şaire sormuşlar Temmuzun önemini, ayrılığın,hüznün ayı demiş...

Nerede o eski aşklar... Sevdiği insanın gözlerinin içine baktı mı cennete gitmeden cenneti yaşayan insanlar neredeler?

Kapladı aydınlığıyla gölgesini ve patlayan parıltıları saklayarak gözlerden ve yüzlerden.

Oysa Aşk'a giden yol Zin'den geçiyormuş

Bazı ayrılıklar, kavuşmak içindir...

Merhaba kalbimin sancı zirvesi; ben, merhaba demek öteberisinden bir merhaba daha satın aldım karşına çıkabilmek için. Sana ne çok merhabam birikti; hoşça kal parazitlerim tütün eşeleyen ayrılıklarım olunca...

Kendi Kalemim Kendi Kelamım