Tan vakti ağarırken güneş doğar ufuktan Sanma ki yeniden doğmuşsun baştan İşte gelmiş bekliyor başında Yavaş yavaş veriyorsun vakit tamam

Doğan güneşin zıll-i kesîfindeyiz Bilmez kimse ne zulmet ne zulmetteyiz

Sanma ki hüküm verecek bakıp da kara kaşına Artık her şey çok geç vur başını musalla taşına

Hasret kokar küllenmiş üzüm bağlarında Dilim mahkum gözün gardiyan gönül ağlarında

Bilemem eder mi buse-i inci Oldu bî-nâfî gönül halim nice

Hâl-i memnun etme de zemin-i ûlfet Fakat ne çare ne çare ki uzlet Ağlar ağlar eski günlere hasret Semadan yağar sükûnet sükûnet

Lale ruhun üstüne dökülmüş zülfün tâlât Böyle meh-likâya nasıl olunmaz mest-i harâbat

Yazuk değil mü döktürmek o elâya eşk-i çeşmü Bugün değil belki ama kâhır olur o dîl köşkü