Uzaktan - Tuğba Taşova

Uzaktan

Sonbaharlar dökülürdü yüzüne

Uzaktan seslenen bir eylül olurdun

Çevrilmeyen yaprak gibi takvimde

On yedisinde, öylece dururdun

Mavilikler haykırırdı, kirpiklerinin ardından

Uzaktan dalgalanan bir deniz gibi

Ayrı bir âlem gezinen içinde

Dünyadan koşar adım, gözlerinde dururdum

Yangınlar çökerdi ormanlarına

Uzaktan dokunan bir alev topuzu ayrılık

Koparılmış çığlıklar taşıyan koynunda

Cehennem sıcağı çökerken biz, üşür dururduk.

Tuğba Taşova